Aktualności

Zdaj sprawę z twego zarządu, bo już nie będziesz mógł być rządcą.

Listopad to miesiąc, który sprzyja refleksji nad życiem i śmiercią. Dzisiejsze Słowo skłoniło mnie do zadania sobie pytania: Ile mi jeszcze zostało czasu tu na tej ziemi? Nie wiem, bo nikt z nas nie zna dnia ani godziny, choć wydarzenia ostatnich tygodni uświadamiają mi, że każda rozmowa, każde wyjście z domu może być tym ostatnim. Oczywiście nie chodzi o to, aby cały czas żyć w strachu przed śmiercią. Gdyby zarządca z dzisiejszej Ewangelii miłował swojego pana, nie stanąłby przed dylematem, co się z nim stanie. My też dostaliśmy od naszego Pana dobra, którymi mamy zarządzać - nasze talenty, łaski, charyzmaty - i kiedyś przyjdzie nam zdać sprawę, ze swojego zarządu.  Chodzi o to, by do tego momentu przygotowywać się przez całe życie, aby spotkanie z Panem nie budziło w nas strachu i niepewności.
Czy zatroszczyłam się i troszczę o swoje życie wieczne, na przykład w sytuacji grzechu, bez zwłoki wracam do jedności z Jezusem w Sakramencie i Pokuty i Pojednania? Warto o tym pomyśleć, szczególnie dziś, w pierwszy piątek miesiąca.

Dziś w czytaniach myśl przewodnia, którą wyłapuję, to bycie z ludźmi w gorliwej relacji, pełnej zaangażowania, miłości, życzliwości, dobra, empatii. Do tego zachęca św. Paweł w pierwszym czytaniu, ale też św. Łukasz w ewangelii. Jeśli mnie ktoś zaprasza na ucztę, to jeśli na nią idę, nawet wtedy kiedy mam mnóstwo obowiązków, to dzięki temu mam szansę budować relacje z Gospodarzem, ale również z uczestnikami Uczty. Gospodarzem jest Jezus, który jest hojny
w zapraszaniu, nie stawia ograniczeń w swej łaskawości. Na uczcie jest każdy człowiek, a ja będąc z nim w relacji, otwierając się na niego, mam szansę stawać się tak otwarta na każdego, jak Gospodarz, który jest Mistrzem relacji.
Jezu, gościnny Gospodarzu, ucz mnie Twojej otwartości na ludzi.

«Czy wolno w szabat uzdrawiać, czy też nie?» Lecz oni milczeli.

Dlaczego Jezus zadaje faryzeuszom to pytanie? Dla nas wydaje się ono retoryczne. No przecież czynić dobro można i trzeba zawsze. Dla faryzeuszy jednak odpowiedź nie była taka oczywista. Po pierwsze mieli swoje prawa, bardzo szczegółowe i wymagające. Tym pytaniem Jezus mówi - sprawdzam. Wiele razy przecież miał już do czynienia z taką sytuacją uzdrowienia w szabat i zawsze wywoływała ona oburzenie i zgorszenie. Jezus wie, co ma robić, ale sprawdza, czy w myśleniu faryzeuszy coś się zmieniło. Ich milczenie może oznaczać już jakiś postęp - nie protestują. Może też oznaczać czas na refleksję, zastanowienie i to też jest pozytywne. Ale może też oznaczać upór, zatwardziałość serca, pozostanie przy swoim zdaniu. Która z tych postaw jest mi najbliższa?

Jezu, proszę, zostawiaj mi czas na przemyślenia i krusz mój upór.

Od wczoraj dopadła mnie choroba i przyszła taka pokusa, a co będę pisać, co będę rozważać Słowo. Jednak, myślę sobie, że Jezus chciałby być przy mnie w każdym momencie mojego życia, a już na pewno wtedy, kiedy niedomagam.
No i co czytam? Po pierwsze, że nie jestem byle jakim nieznajomym, a domownikiem Boga. Bo Bóg mieszka we mnie. A ja stanowię budowlę, razem z innymi wiernymi. Czyli to ja tworzę dom Boży. Inni przy mnie chętnie by się ogrzali w domu w taki zimny październikowy dzień. Szczególnie Ci, którzy daleko mają do domu Bożego. Myślę, że każdy dzień w mojej pracy, gdzie sporo tam ludzi mających daleko do wiary, jest taką szansą dla mnie, aby być świadkiem, jak w domu Boga jest fajnie.
A jeśli chodzi o Ewangelię, to moja refleksja jest taka, że po pierwsze nie jestem sama w kościele. Oprócz mnie, jest wielu zaangażowanych świadków, którzy mnie dają siłę do wzrastania w wierze. A po drugie w kościele ciągle mogę znaleźć uzdrowienie z rozmaitych chorób. I o to właśnie dziś szczególnie proszę Cię Jezu.

Dzisiejsza ewangelia jest o Przyjacielu, który zapowiada, że przyjdzie do nas. Nie oczekuje od nas, żebyśmy mieli wszystko poukładane, posprzątane, jedzenie przygotowane. Oczekuje od nas gotowości do Jego odwiedzin. Jeśli będzie w nas gotowość, to będzie szczęście ze spotkania z Nim, a ponadto Jezus przyjdzie i będzie nam usługiwał.
Panie Jezu, dziękuję za Twoją przyjaźń, otwartość na mnie i Twoją służbę. Proszę Cię, abym zawsze była otwarta i uważna na relację z Tobą.

LINK

Kiedy wielotysięczne tłumy zebrały się koło Jezusa, (...) zaczął mówić najpierw do swoich uczniów.

Co dzisiaj mówi mi mój Nauczyciel? A raczej, co ja, uczeń Jezusa, usłyszałam w dzisiejszej Ewangelii?

Po pierwsze - poczułam się szczególnie wyróżniona - zaczął mówić najpierw do swoich uczniów. Być uczniem Jezusa, to nie tylko powód do dumy, ale też wielkie zobowiązanie.Jeśli uczniowie Jezusa chcą być prawdziwymi świadkami, nie mogą prowadzić podwójnego życia, ale muszą być jednoznaczni. Życie ucznia musi być zgodne z tym, co wyznaje.
Po drugie - uczeń Jezusa powinien świadczyć o wierze w Boga, bez względu na okoliczności, bez względu na cenę, jaką przyjdzie mu zapłacić tu na ziemi. Czy są to drobne upokorzenia, uwagi, czy cena najwyższa - oddanie życia za wiarę. Źródłem takiej postawy jest miłość , jaką obdarza nas Bóg. On czuwa nad nami i zna nas, jak nikt inny.  A u was nawet wszystkie włosy na głowie są policzone. Nie bójcie się! Jesteście warci więcej niż wiele wróbli.
I wreszcie, Jezus, jako Dobry Nauczyciel, mówi mi, czego się bać nie trzeba, a czego bać się należy. Nie bójcie się tych, którzy zabijają ciało, a potem nic więcej uczynić nie mogą. Bójcie się Tego, który po zabiciu ma moc wtrącić do piekła. Często boimy się śmierci, jednocześnie nie zwracając najmniejszej uwagi na kondycję, w jakiej nas ona zastanie.
Jezu, Najlepszy Nauczycielu, dziękuję za Twoją troskę o mnie. Chcę być nadal Twoim uczniem.

Plan spotkania:

10.00 Eucharystia

11.00 Konferencja

12.30 Poczęstunek

13.30 Adoracja

14.15 Zakończenie

Czytając dzisiejszą ewangelię nasuwa mi się skojarzenie z tym jak to czasem ważniejsze jest dla nas w jaki sposób przyjmuje ktoś Komunię Świętą, czy na rękę czy do ust, jaki kto ma ubiór w kościele, godny czy niegodny, czy się spóźnia na mszę świętą, czy żyje w związku niesakramentalnym, czy popiera edukację zdrowotną, czy szczepi dzieci, na jaką partię głosuje…itp, itd.
Jeśli mam coś takiego w głowie, to czas na rachunek sumienia… w jakim celu zaprzątam sobie głowę takimi sprawami. Czy to przypadkiem nie uprzedzenia? przesadne zajmowanie się formą? Czy za tym stoi autentyczna miłość do bliźniego? Po ostatnim spotkaniu z ks. Radkiem z Parafii Łacina, dźwięczy mi w uszach moja odpowiedzialność za ludzi, którzy przychodzą na mszę świętą, na spotkanie wspólnoty. Tylko autentyczna troska o kogoś, gest miłości, życzliwości, dobre słowo, a nie pouczanie na dzień dobry, może kogoś zachęcić do wspólnoty Kościoła.
Jezu, proszę Cię o wypełnianie mojego serca miłością, ilekroć przyjdzie mi ochota oceniać kogokolwiek.