Czy narzekam, że nikt mi nie pomaga?
Czy mam żal, że nikt nie dzwoni, nie pisze, nie odwiedza?
Czy ubolewam, że jestem niesprawiedliwie traktowana?
A może ja nic nie rozumiem?
Co dostaję? Czy to co rozdaję?
Co zbieram? Czy to co sieję?
A Bóg? Na ile zdaję sobie sprawę, że On „dochowuje wiernie przymierza” „mimo, że zbuntowaliśmy się przeciw Niemu i nie słuchaliśmy Jego głosu”?
Co Mu daję? A co od Niego dostaję?

Dobro jest jak bumerang… Rzućmy dziś nim: powiedzmy dobre słowo do (nie)przyjaciela, uśmiechnijmy się do mijanej na ulicy osoby, zróbmy drobną przysługę dla sąsiada, wyślijmy SMS/zadzwońmy do osoby, z którą dawno nie rozmawialiśmy…
Dobro kiedyś nas znajdzie… Z obfitością „wypełnioną ponad brzegi”…
Już dziś podziękujmy za nie Bogu.