„…na próżno…”
- Szczegóły
- Agata
- Kategoria: Dobre Słowo
Czy umiem zauważyć i docenić Tego, który „przychodzi mi z pomocą”?
Na ile wierzę i ufam, że „oto teraz czas upragniony, oto teraz dzień zbawienia”?
Czy doceniam cuda, które Pan czyni w moim życiu?
A może „przyjmuję na próżno łaskę Bożą” i marnuję dary, które mi daje?
Czy umiem trwać przy Panu „(…) wśród utrapień, przeciwności i ucisków (…)”?
Na ile w tych trudnościach dostrzegam szanse odnalezienia dobra, a na ile szukam możliwości zaczepienia „trzonowego o trzonowy”?
Czy mam odwagę dać więcej niż trzeba, niż to o co mnie proszą?
„Nie odwracajmy się od tego”, kto potrzebuje, aby nie zmarnowała się łaska, którą przez naszą otwartość, „wielkoduszność i łagodność” Bóg chce dać także innym…
Serce Jezusa, ze Słowem Bożym istotowo zjednoczone. Zmiłuj się nad nami ....
- Szczegóły
- Tomek
- Kategoria: Napisane przez Odbiorców DS
Krzyż przy kościele w Wiernej Rzece
rozróżniaj
- Szczegóły
- Beata Słoka
- Kategoria: Napisane przez Odbiorców DS
"Jeśli więc przyniesiesz dar swój przed ołtarz i tam sobie przypomnisz, że brat twój ma coś przeciw tobie, zostaw tam dar swój przed ołtarzem, a najpierw idź i pojednaj się z bratem swoim".
Poczucie winy jest destrukcyjne z bardzo prostego powodu: jest ono jedynie poczuciem, z którym właściwie nic nie da się zrobić. Często jest to oręż walki w trudnych relacjach, świetne narzędzie do manipulacji innymi, lub mechanizm, w który wprowadzamy się sami. Poczucie winy nie ma źródła w faktach, dlatego pod jego wpływem nie możemy zrobić niczego, żeby naprawić sytuację lub zmienić swoje postępowanie. Poczucia winy należy się więc wyzbywać.
Czymś zupełnie innym są wyrzuty sumienia. Wynikają one z konkretnej naszej winy, błędu, bez względu na to czy był on świadomy, czy też nie. Wyrzuty sumienia odnoszą nas do faktów naszego życia i naszej sprawczości - dzięki temu możemy podejmować działania żeby przepraszać, naprawiać, zmieniać, wynagradzać, a więc nawracać się, tzn. też rozwijać się.
Oba zjawiska pod względem emocjonalnym są do siebie podobne, jednak mają zupełnie inne znaczenie. Warto je rozróżniać. Brak tego rozróżnienia często jest zmorą skrupulantów i ich spowiedników.
Próbuj rozróżniać, czy brat (lub siostra), który ma coś przeciwko tobie, odnosi się do Twoich rzeczywistych błędów, czy (często bezwiednie) próbuje manipulować poczuciem winy. Czy rzeczywiście masz coś do naprawienia, czy nie masz się do czego odnieść. Jeśli to jest poczucie winy - stawiaj granice (jeśli trzeba, także sobie).
Myśli czwartkowe :)
- Szczegóły
- Anetia
- Kategoria: Świadectwa
Droga Wspólnoto Dobrego Słowa i Eucharystii
kończąc oktawę Bożego Ciała i nawiązując do ostatnich ciekawostek historycznych, dziś kilka słów o tym, jak to wszystko się zaczęło w związku ze wspomnianą Uroczystością.
Historia uroczystości Bożego Ciała sięga średniowiecza: została ustanowiona przez papieża Urbana IV w 1264 r. pod wpływem objawień bł. Julianny z Cornillon i powoli rozprzestrzeniła się na cały Kościół. Procesja z Najświętszym Sakramentem została wprowadzona później – w Polsce ok. XV wieku.
By zrozumieć powody i znaczenie ustanowienia uroczystości Bożego Ciała, należy spojrzeć nieco poza te wydarzenia. Otóż w wiekach XII i XIII w Kościele katolickim ogromnie rozrosła się pobożność eucharystyczna. Popularne stały się wszelkie formy kultu Jezusa Chrystusa obecnego w Najświętszym Sakramencie. Wiele z nich wtedy powstało. Spowodowane to było pogłębieniem świadomości tego, czym jest Eucharystia, a szczególnie, że poprzez przeistoczenie chleb i wino stają się w Niej prawdziwie Ciałem i Krwią Jezusa Chrystusa i tym samym Bóg-Człowiek staje się rzeczywiście obecny pośród swego ludu. Paradoksalnie przyczyniła się do tego również... pewna herezja.
Mniej więcej w połowie XI w. niejaki Berengariusz z Tours, archidiakon tamtejszego Kościoła, zaczął nauczać, iż chleb i wino w trakcie Mszy pozostają w zasadzie tym, czym były, nie ulegają żadnej istotnej przemianie, a tylko stają się szczególnymi symbolami Ciała i Krwi Chrystusa. Reakcja na to nauczanie była natychmiastowa - w czasie kolejnych synodów biskupi przypominali tradycyjną naukę o rzeczywistej przemianie chleba i wina w Ciało i Krew Chrystusa. Berengariusz kilkakrotnie odwoływał swoje poglądy, by na nowo do nich powracać - taka ”zabawa” trwała ponad 30 lat. Trzeba pamiętać, że był to okres, w którym we Francji odżywały dalekie odpryski manicheizmu, religii powstałej w III w., która głosiła (między innymi i w dużym uproszczeniu), że wszystko, co materialne, jest nieodwracalnie złe. Dlatego niektóre elementy nauczania Berengariusza - wbrew jego własnym intencjom - napotykały podatny grunt w kręgach dotkniętych manicheizmem: pozwalały bowiem na oderwanie Eucharystii od materii i przeniesienie całej jej wartości i skuteczności na płaszczyznę czysto duchową.
Naucz mnie, Boże, chodzić Twoimi scieżkami
- Szczegóły
- Aleksandra Kułan
- Kategoria: Dobre Słowo
On też sprawił, żeśmy mogli stać się sługami Nowego Przymierza, przymierza nie litery, lecz Ducha; litera bowiem zabija, Duch zaś ożywia.
Nocne spotkanie z Nikodemem: https://www.youtube.com/watch?v=LEiPr1O46Eo
Prośmy dziś Pana o otwartość na Ducha, który ożywia, który uczy chodzić Bożymi ścieżkami.
