Aktualności
Na życie rzucone światło przez Ewangelię
- Szczegóły
- Anita Pawelec
- Kategoria: Dobre Słowo
I wróci się proch do ziemi, tak jak nią był, a duch powróci do Boga, który go dał.
Marność nad marnościami – powiada Kohelet – wszystko jest marnością.
Czytając dzisiejsze Słowo o przemijaniu człowieka i znikomości tego świata oraz nieuchronności pewnych trudnych zdarzeń w misji Jezusa, przypominałam sobie modlitwę, która w swoim realizmie, ale i nadziei oddaje te treści. Można ją zatem wykorzystać do osobistej modlitwy – do czego zachęcam - i taka oto dzisiejsza zachęta.
Boże,
użycz mi pogody ducha,
abym godził się z tym,
czego nie mogę zmienić.
Odwagi, abym zmieniał to,
co mogę zmienić.
I mądrości, abym odróżniał jedno od drugiego.
Pozwól mi co dzień
Żyć tylko jednym dniem
i czerpać radość z chwili, która trwa;
i w trudnych doświadczeniach losu ujrzeć
drogę wiodącą do spokoju;
i przyjąć – jak Ty to uczyniłeś
– ten grzeszny świat takim,
Jakim on naprawdę jest,
a nie takim jak ja chciałbym go widzieć;
i ufać, że jeśli posłusznie poddam się Twojej woli,
to wszystko będzie jak należy.
Tak bym w tym życiu osiągnął umiarkowane szczęście,
a w życiu przyszłym, u twego boku, na wieki posiadł
szczęśliwość nieskończoną.
Marek Aureliusz
WESOŁA54 ZAPRASZA NA FILM
- Szczegóły
- Anita Pawelec
- Kategoria: Ogłoszenia
Wspólnie z @KinoFenomen zapraszamy na film: „𝐱𝐀𝐁𝐨: 𝐊𝐬𝐢𝐚̨𝐝𝐳 𝐁𝐨𝐧𝐢𝐞𝐜𝐤𝐢”.
Jeśli:
- chcesz poznać ,,czuły portret człowieka, który konfrontuje się z własnym wiekiem, słabościami, samotnością w tłumie, samotnością w poglądach”;
- tęsknisz za przewodnikiem, który poprowadzi przez wyboistą i niepewną rzeczywistość;
- chcesz usłyszeć wyważony głos w dyskusji o polskim kościele...
to wybierz się z nami 4 października o godz. 20 do kina Fenomen.
Bilet wstępu: 10 zł.
Rezerwacja biletów w zakrystii, przez FB lub w kasie kina na hasło „WESOŁA54”
Prosimy zabrać ze sobą maseczki.
EdE JPII nr 8_ 25 września 2020
- Szczegóły
- Łukasz i Anna Misztal
- Kategoria: Dobre Słowo
Gdy myślę o Eucharystii, patrząc na moje życie kapłana, biskupa i Następcy Piotra, wspominam spontanicznie wiele chwil i miejsc, w których dane mi było ją sprawować. Pamiętam kościół parafialny w Niegowici, gdzie spełniałem moją pierwszą posługę duszpasterską, kolegiatę św. Floriana w Krakowie, katedrę na Wawelu, bazylikę św. Piotra oraz wiele bazylik i kościołów w Rzymie i na całym świecie. Dane mi ją było również sprawować w wielu miejscach na górskich szlakach, nad jeziorami i na brzegach morskich; sprawowałem ją na ołtarzach zbudowanych na stadionach, na placach miast... Ta różnorodna sceneria moich Mszy św. sprawia, iż doświadczam bardzo mocno uniwersalnego — można wręcz powiedzieć kosmicznego charakteru celebracji eucharystycznej. Tak, kosmicznego!
Nawet wtedy bowiem, gdy Eucharystia jest celebrowana na małym ołtarzu wiejskiego kościoła, jest ona wciąż poniekąd sprawowana na ołtarzu świata. Jednoczy niebo z ziemią. Zawiera w sobie i przenika całe stworzenie. Syn Boży stał się człowiekiem, aby w najwyższym akcie uwielbienia przywrócić całe stworzenie Temu, który je uczynił z niczego. I w ten sposób On — Najwyższy i Wieczny Kapłan — wchodząc do odwiecznego sanktuarium przez swoją krew przelaną na Krzyżu, zwraca Stwórcy i Ojcu całe odkupione stworzenie. Czyni to przez posługę kapłańską Kościoła, na chwałę Najświętszej Trójcy. Doprawdy jest to mysterium fidei, dokonujące się w Eucharystii: świat, który wyszedł z rąk Boga Stwórcy, wraca do Niego odkupiony przez Chrystusa.
Pogoń za wiatrem
- Szczegóły
- Beata Słoka
- Kategoria: Napisane przez Odbiorców DS
Marność nad marnościami, powiada Kohelet, marność nad marnościami - wszystko jest marnością. Cóż przyjdzie człowiekowi z całego trudu, jaki zadaje sobie pod słońcem? Pokolenie przychodzi i pokolenie odchodzi, a ziemia trwa po wszystkie czasy. Słońce wschodzi i zachodzi, i na miejsce swoje śpieszy z powrotem, i znowu tam wschodzi. Ku południowi ciągnąc i ku północy zawracając, kolistą drogą wieje wiatr i znowu wraca na drogę swojego krążenia (Koh 1,2-6)
W życiu człowieka zazwyczaj ma miejsce pewien paradoks. Jesteśmy najważniejsi, najcenniejsi dla Boga – i to ma prawdziwy sens. A ciągle, nie wiadomo po co, chcemy być ważni dla świata, dla ludzi. Naprawdę istnieją osoby, które poświęcają lata ciężkiej pracy i wyrzeczeń dla czyjegoś pojedynczego „wow” trwającego sekundę lub dwie. Zachowujemy się często tak, jakby to co robimy, czujemy, co z nami się dzieje decydowało o losach kuli ziemskiej. Tymczasem dla świata naprawdę nie jesteśmy zbyt ważni, dla ludzi wokół też naprawdę nie tak bardzo, a to co dzieje się z nami, na pewno wcześniej przeżywał ktoś inny! Myślę o tym zawsze z wielką ulgą.
Módlmy się o to, żebyśmy nie przypisywali sobie zbyt wielkiego znaczenia w świecie i wśród ludzi, a zamiast tego żyli ze świadomością wielkiej wartości, jaką mamy w oczach Boga.
Myśli czwartkowe :)
- Szczegóły
- Anetia
- Kategoria: Świadectwa
Droga Wspólnoto Dobrego Słowa i EUCHARYSTII :)
Zgodnie z informacja w minionym tygodniu, zapraszam do zapoznania się z kolejną cechą Eucharystii... ku ugruntowaniu świadomości Jej wagi.
Zbawienie
Z formalnego punktu widzenia sprawowanie Eucharystii jest wyrazem posłuszeństwa poleceniu Chrystusa, od strony treści jest przypomnieniem Jego śmierci i zmartwychwstania. W istocie Eucharystia jest wydarzeniem paschalnym, ponieważ śmierć i zmartwychwstanie są zawsze w Jej centrum i nadają Jej podstawowy sens. Gest ofiarowania chleba i wina spełniony przez Jezusa podczas Ostatniej Wieczerzy jest świadomym i dobrowolnym wyrazem Jego własnego losu, jako aktu oddania się woli Ojca za życie świata.
Słowa Jezusa są wyraźne: „Chlebem, który Ja dam, jest moje ciało za życie świata." (J 6, 51) Eucharystia przedstawia i urzeczywistnia wydarzenia paschalne jako wolny akt Chrystusa, ofiarującego siebie za zbawienie wszystkich. Cel Paschy, a więc Eucharystii, która Ją ponownie urzeczywistnia, jest ewidentnie zbawczy: życie świata!
Treść zbawienia jest przedstawiana i pojmowana jako życie. Chrystus mówi o tym: „Kto spożywa moje Ciało i pije moją Krew, ma życie wieczne, a Ja go wskrzeszę w dniu ostatecznym." (J 6, 54)
Eucharystia będąca posłuszeństwem rozkazowi Chrystusa, od strony treści jawi się jako sprawowanie zbawienia wypływającego z Paschy Jezusa. Można powiedzieć, że jest Ona jednocześnie celebrowaniem, odnowieniem i uczestniczeniem w wydarzeniu paschalnym, a którego raz na zawsze wypłynęło życie świata.
Wszystko to ma swoje poważne konsekwencje dla naszego bycia Kościołem. Jeśli sprawowanie Eucharystii jest naprawdę centrum naszego życia kościelnego, oraz jeśli treścią tego centrum jest pełne zbawienie dane przez Boga, zatem zbawczy sens naszego bycia Kościołem jest oczywisty.
Kościół istnieje poprzez służbę zbawieniu, powinien mu służyć, sprawować je, ogłaszać, odnawiać. Całe jego działanie na różnych płaszczyznach – liturgicznej, duszpasterskiej, katechetycznej, charytatywnej, misyjnej, wychowawczej, kulturalnej – ma sens, gdy prowadzi do jednego celu: służeniu działaniu Boga w Jezusie Chrystusie, działaniu łaski i zbawienia. W takiej perspektywie każdy wyraz działalności Kościoła, aby mógł być zgodny z jego naturą, musi być związany z ostatecznym celem, jakim jest zbawienie dusz. W przeciwnym razie byłaby to zdrada Eucharystii.
Konieczna jest refleksja czy w naszym mówieniu przy każdej okazji o Jezusie i chrześcijaństwie działamy tak, aby można było dostrzec wielkie cierpienie Bożego Serca, które pragnie, by nikt nie uległ zatraceniu (J6, 39)? Zastanawiać się nad Eucharystią, oznacza budować prawdziwą hierarchię, pojmując siebie jako chrześcijanina służącemu zbawieniu, wypływającemu ze śmierci i zmartwychwstania Chrystusa.
EdE JPII nr 7_ 24 września 2020
- Szczegóły
- Łukasz i Anna Misztal
- Kategoria: Dobre Słowo
Od kiedy rozpocząłem moją posługę Następcy Piotra, zawsze szczególną uwagę poświęcałem Wielkiemu Czwartkowi, który jest dniem Eucharystii i Kapłaństwa. Na tę okoliczność każdego roku kierowałem List do wszystkich kapłanów świata. W tym roku, dwudziestym piątym mojego pontyfikatu, chcę w sposób szczególny zaprosić cały Kościół do refleksji eucharystycznej i wezwać do dziękczynienia Panu za dar Eucharystii i Kapłaństwa: «Dar i Tajemnicę». Jeżeli ogłaszając Rok Różańca pragnąłem związać dwudziesty piąty rok mojej posługi z kontemplacją Chrystusa w szkole Maryi, to w Wielki Czwartek 2003 roku nie mogłem nie zatrzymać się nad «eucharystycznym obliczem» Chrystusa i zwrócić uwagę Kościoła na centralne miejsce Eucharystii. Dzięki niej Kościół żyje. Karmi się tym «żywym Chlebem». Czy można zatem nie odczuwać potrzeby nakłaniania wszystkich do odnowionego przeżywania tego doświadczenia?
