Dobre Słowo 18.02.2017 r., sobota w VI Tygodniu Zwykłym

Hbr 11,1-7; Ps 145,2-5.10-11; Mk 9,7; Mk 9,2-13

Ile jest wiary w wierze?

Duchu Święty, Ty nie mówisz ponad naszymi głowami i obok naszych serc, tylko do naszego myślenia i do serc kierujesz słowo Jezusa. Dziękuję Ci za to. Spraw, Panie, Twoją mocą, abyśmy mieli odwagę w sobie, gdy już odkryjemy, że słowo Twoje jest ponad naszymi głowami i obok naszych serc. Wzywaj nas wtedy do nawrócenia i daj łaskę, żebyśmy weszli na tory myślenia, które Ty proponujesz. W tych miejscach, w których odkryję, że słowo trafia do mnie, daj mi się ucieszyć tym, Panie, i rozwijać to w sobie. Działaj, proszę Cię, Duchu Święty.

Jak refren powraca przez wiarę w Liście do Hebrajczyków. Autor próbuje przyćmionym, zamulonym, osłabłym w wierze pokazać postacie biblijne, które przez wiarę mierzyły się ze światem. Światem, który - jak powie wcześniej w tym liście natchniony autor - nie był wart tych ludzi. Przez wiarę widzieli to, co tylko można otrzymać przez wiarę i otrzymywali to, co można tylko zobaczyć przez wiarę. Wiara jest odpowiedzią, poręką, dowodem tych rzeczywistości, których się spodziewamy. A spodziewamy się tego, czego nie widzimy, a o czym słyszymy. W zestawieniu z tym, co proponuje świat, wiara jest zawsze niewystarczająca, po prostu śmieszna. Jeśli naszym światem jest np. korzystanie z Internetu, oglądanie telewizji, filmów, słuchanie typowo komercyjnych politycznych komentarzy, to mamy pozapychane głowy i serca. Nie ma tam miejsca dla innego myślenia, jak tylko myślenie myszki od komputera, klawiatury, pilota od telewizora, tabletu, telefonu. Jeśli świat tak rozumiany w nas zwycięża, dominuje, wiara będzie się rodzić coraz bardziej i wyraźniej jako dodatek, który tradycyjnie trzeba traktować i nie wychylać się absolutnie w tej wierze. Jest, bo jest, ale nie działa.

Autor natchniony, dotykając rzeczywistości świata bez telefonów, ale ze swoim polem rażenia, próbuje przedstawić wartość wiary poprzez odwołanie się do świadków. Kiedy nie trafia do nas słowo, nie budzi w nas wiary, musimy też zdać sobie sprawę, że jednym z kroków, który warto podjąć, jest uświadomienie sobie, zdemaskowanie, nazwanie po imieniu tych przeciwności, tych zapychadeł, zarośli, w które zabrnęliśmy, myśląc i żyjąc tak, jak świat. Oficjalnie może nawet o tym nie mówimy, ale jakoś z przymrużeniem oka tę wiarę możemy traktować.

Jaka jest na to odpowiedź oprócz tego, że słowo Boże chce nam to zdemaskować? Odpowiedź daje Jezus, który - tak jak Piotra, Jakuba i Jana – ciebie, mnie chce wziąć ze sobą i zaprowadzić osobno na górę wysoką. Chce nas wziąć osobno. Chce z nami poprzebywać osobno, oddzielić nas od tego myślenia świata, które jest zgubne. Nie od całego świata, bo Bóg świat zbawia. Nie proszę Cię, żebyś zabrał ich ze świata, ale żebyś zachował ich od złego, od złego spojrzenia na świat, od złego wchodzenia w życie. Być może przez to słowo: wziął z sobą i zaprowadził ich osobno na górę wysoką, Jezus chce w tobie i we mnie wzbudzić konkretne postanowienie, przebywanie na adoracji. Pan chce wziąć osobno, aby przemienić się wobec nas, aby przemienić także w nas spojrzenie na to, co dzieje się w naszym życiu. Podpowiedzi świata z jego pożądliwością, wyścigiem szczurów i różnymi –izmami Jezus pragnie zamienić na spojrzenie wiary pozwalające funkcjonować na oczach wrogów.

Kiedy byłeś na adoracji z Panem, żeby z Nim poprzebywać osobno? Kiedy mógł cię wziąć osobno? A kiedy wymówki zwyciężają, pogoń życia, która nie ustanie? Pan chce nas wziąć osobno, aby umocnić spojrzenie wiary na to, co dzieje się w naszym życiu. Bez wiary nie odkryję, że mam wartość w oczach Boga, że podobam się Bogu. Bez wiary będę szukał tej wartości w moim zabieganiu, w byciu wzorową mamą, tatą, księdzem, nauczycielem, babcią, dziadkiem, kimkolwiek…

Daj nam, Panie, odwagę poddania się Twojemu pragnieniu wzięcia nas osobno, byśmy ze sobą poprzebywali.

Ksiądz Leszek Starczewski