Dotknięci
- Szczegóły
- Beata Słoka
- Kategoria: Napisane przez Odbiorców DS
A oto kobieta, która prowadziła w mieście życie grzeszne, dowiedziawszy się, że gości w domu faryzeusza, przyniosła flakonik alabastrowy olejku i stanąwszy z tyłu u Jego stóp, płacząc, zaczęła łzami oblewać Jego stopy i włosami swej głowy je wycierała. Potem całowała Jego stopy i namaszczała je olejkiem. Widząc to, faryzeusz, który Go zaprosił, mówił sam do siebie: "Gdyby On był prorokiem, wiedziałby, co to za jedna i jaka to jest ta kobieta, która się Go dotyka, że jest grzesznicą".
Tak bardzo wszyscy potrzebujemy dobrego dotyku ze strony naszych bliskich, naszych przyjaciół, naszych znajomych, osób które wspieramy i osób, które wspierają nas. W ostatnich miesiącach, kiedy musieliśmy i musimy zachowywać dystans, nadal trudno się przyzwyczaić do ograniczeń nakazujących odległość.
O tym, czy dotyk jest czysty, decyduje to, co znajduje się w sercu i w myślach człowieka. Nawet obraźliwa ocena ze strony innych nie jest w stanie zmienić tego stanu rzeczy. Nasze czasy są szczególnie trudne pod tym względem - gdy przekręca się znaczenie słowa "przyjaciel", a zwykłym gestom przyjaźni i czułości w kontaktach między ludźmi często przypisuje się intencje wyłącznie seksualne.
Tam gdzie to możliwe, dbajmy o piękny dobry dotyk, a tam gdzie obecnie musimy zachować odległość, niech spojrzenie pełne szacunku i ciepła buduje bliskość mimo wszystko.
Módlmy się o to, aby obecna kultura i moda nie odebrały nam normalności w postaci czystego i pięknego dotyku w naszych codziennych relacjach.
Myśli czwartkowe :)
- Szczegóły
- Anetia
- Kategoria: Napisane przez Odbiorców DS
Eucharystia jest sprawowana codziennie. Wspólnota diecezjalna w łączności ze swoim biskupem celebruje Eucharystię w szczególny sposób w każdą niedzielą.
Jest to proste stwierdzenie prawdy, która przeze mnie i przez was jest przeżywana jako coś naturalnego. Jest to fakt, który zaistniał przed dwoma tysiącami lat w szarzyźnie codzienności jako pamiątka Tego, który go nakazał.
Owa nigdy nie przerwana częstotliwość i rytmiczność może stanowić pewne niebezpieczeństwo przyzwyczajenia się i rutyny prowadzącej do niedobrych schematów.
Dlatego uważam za konieczne przypomnieć o głębokich racjach Eucharystii, wskazując na ich znaczenie i intensywność.
Posłuszeństwo
Kościół nie mógłby nigdy sprawować Eucharystii w Jej obecnej formie, gdyby nie było jasnych i pewnych słów Jezusa, potwierdzonych przez Pismo Święte. Relacje o ustanowieniu Eucharystii (Mt 26, 26-29; Mk 14, 22-25; Łk 22, 19-20; 1 Kor 11, 23-25) oddają z całą jasnością wole Jezusa: „to czyńcie na moja pamiątkę” (Łk 22, 19). Chodzi zatem o gest posłuszeństwa Kościoła wobec nakazu Pana.
Fakt nie jest wcale drugorzędny, gdy chcemy wejść w głębię znaczeń Eucharystii. Nie jest ona wynikiem pobożnej woli wiernego, nie jest tylko aktem pobożności, nie wypływa od dołu.
Eucharystia odnawia się codziennie na mocy nakazu Chrystusa, któremu Kościół jest posłuszny. Jej sprawowanie w swoim ostatecznym wymiarze jest wyrazem woli Bożej i ludzkiego posłuszeństwa. Inną nazwą takiego posłuszeństwa jest wiara.
Nakazowi Jezusa odpowiada wiara Kościoła przyjmującego i wypełniającego wolę Pana. We współczesnym społeczeństwie, w którym rzadko pojawia się takie rozumienie (częściej natomiast podkreśla się zasadę indywidualnej i świadomej niezależności), wierzący nie powinien nigdy zapomnieć ostatecznego sensu tego, w czym bierze udział codziennie: wykazanie posłuszeństwa absolutowi Boga i podporządkowanie się Jego prymatowi. Ustanowienie Eucharystii, posiadające charakter ściśle teocentryczny, ma swoje źródło w Chrystusie i Jego woli.
Kościół będzie szedł drogą duchowości eucharystycznej, jeśli będzie żył i rozumiał swoje istnienie jako posłuszeństwo Bogu, poddanie się Jego zbawczemu planowi, poszukując stale sposobów wypełnienia Jego woli i Jego planu.
EdE JPII nr 4_ 16 września 2020
- Szczegóły
- Łukasz i Anna Misztal
- Kategoria: Dobre Słowo
Godzina naszego Odkupienia. Pomimo, że doznaje niezmiernej trwogi, Chrystus nie ucieka przed swoją «godziną»: «I cóż mam powiedzieć? Ojcze, wybaw Mnie od tej godziny. Ależ właśnie dlatego przyszedłem na tę godzinę» (J 12, 27). Pragnie, ażeby uczniowie Mu towarzyszyli, a jednak doświadcza samotności i opuszczenia: «Tak, jednej godziny nie mogliście czuwać ze Mną? Czuwajcie i módlcie się, abyście nie ulegli pokusie» (Mt 26, 40-41). Tylko Jan pozostanie pod krzyżem, tuż obok Maryi i pobożnych niewiast. Agonia w Ogrójcu była wprowadzeniem do wielkopiątkowej agonii na krzyżu. Godzina święta, godzina odkupienia świata. Kiedy sprawujemy Eucharystię w Jerozolimie, w tym miejscu, gdzie był grób Chrystusa, wracamy jak gdyby w sposób namacalny do tej Jego «godziny» — godziny krzyża i uwielbienia. Do tego miejsca i do tej godziny przenosi się duchowo każdy kapłan, który celebruje Mszę św., razem ze wspólnotą chrześcijan, która w niej uczestniczy.
Ukrzyżowan, umarł i pogrzebion, zstąpił do piekieł, trzeciego dnia zmartwychwstał. Tym słowom wyznania wiary wtórują słowa adoracji i proklamacji: Ecce lignum crucis, in quo salus mundi pependit. Venite adoremus. Takie zaproszenie Kościół kieruje do wszystkich w godzinach popołudniowych Wielkiego Piątku. Podejmie znowu swój śpiew podczas Wigilii Paschalnej, oznajmiając: Surrexit Dominus de sepulcro qui pro nobis pependit in ligno. Alleluja.
Czy miłujesz?
- Szczegóły
- Jolanta Fijałkowska
- Kategoria: Dobre Słowo
"....największa z nich jednak jest miłość."
Miłość ma wyróżniać uczniów Jezusa. Miłość to postawa, wybór drogi. Sami z siebie nie jesteśmy zdolni do miłości. Jest ona Bożym darem, Bożą łaską.
Czy pragnę Bożej miłości? Czy zauważam w codziennych swoich zachowaniach jej brak? Czy potrafię szczerze przyznać, że często nie kieruje mną miłość, ale egoizm, pycha, szukanie swego? Czy proszę pokornie i gorąco o nią Boga w modlitwie?
Tylko Bóg jest źródłem takiej miłości, która jest cierpliwa, łaskawa, bezwarunkowa, miłuje zawsze i nieodwołalnie.
Prośmy Pana o ten największy i najważniejszy dar - miłość, która jest życiem wiecznym, znakiem naszej przynależności do Jezusa. Niech nie będzie ona dla nas czymś abstrakcyjnym, ale niech przekłada się na najdrobniejsze codzienne czyny. Niech będzie obecna w każdym naszym słowie, spojrzeniu, uśmiechu, geście, dobrym uczynku, ale też w przebaczeniu, zrezygnowaniu gdy trzeba ze stawiania na swoim, w otwarciu się na tych których niezbyt lubimy, w przyjęciu bólu i tego wszystkiego co nie układa się według naszych planów.
EdE JPII nr 3_ 15 września 2020
- Szczegóły
- Łukasz i Anna Misztal
- Kategoria: Dobre Słowo
Kościół rodzi się z tajemnicy paschalnej. Właśnie dlatego Eucharystia, która w najwyższym stopniu jest sakramentem tajemnicy paschalnej, stanowi centrum życia eklezjalnego. Dostrzegamy to już w pierwszych relacjach o życiu Kościoła, jakie znajdujemy w Dziejach Apostolskich: «Trwali oni w nauce Apostołów i we wspólnocie, w łamaniu chleba i w modlitwach» (2, 42). «Łamanie chleba» oznacza właśnie Eucharystię. Po dwóch tysiącach lat nadal urzeczywistniamy ten pierwotny obraz Kościoła. Gdy to czynimy podczas sprawowania Eucharystii, mamy przed oczyma duszy misterium paschalne: to, co wydarzyło się w wieczór Wielkiego Czwartku, podczas Ostatniej Wieczerzy i po niej. Ustanowienie Eucharystii uprzedzało bowiem w sposób sakramentalny wydarzenia, które wkrótce miały nastąpić, począwszy od konania w Getsemani. Widzimy znów Pana Jezusa, który wychodzi z Wieczernika, schodzi z uczniami w dół, ażeby przekroczyć potok Cedron i wejść do Ogrodu Oliwnego. W Ogrodzie tym do dnia dzisiejszego zachowały się niektóre bardzo stare drzewa oliwne. Może były nawet świadkami tego, co dokonało się w ich cieniu owego wieczoru, gdy Chrystus na modlitwie doświadczał śmiertelnej trwogi, «a Jego pot był jak gęste krople krwi, sączące się na ziemię» (por. Łk 22, 44). Rozpoczynało się przelewanie krwi — tej samej Krwi, którą nieco wcześniej ofiarował Kościołowi jako napój zbawienia w sakramencie Eucharystii; ostatecznie zostanie wylana na Golgocie i stanie się narzędziem naszego Odkupienia: «Chrystus, zjawiwszy się jako arcykapłan dóbr przyszłych, [...] nie przez krew kozłów i cielców, lecz przez własną krew wszedł raz na zawsze do Miejsca Świętego i osiągnął wieczne odkupienie» (Hbr 9, 11-12).
ROZPOZNAJESZ?
- Szczegóły
- Wanda Klima
- Kategoria: Napisane przez Odbiorców DS
"Obok krzyża Jezusa stały: Matka Jego i siostra Matki Jego, Maria, żona Kleofasa, i Maria Magdalena."
"- Zaczęła się twoja Golgota i teraz odczuwasz tylko ból. Potem znajdziesz w nim tylko pokój i ukojenie, bo poznasz w nim Moją miłość i obecność. Jest różnica między cierpieniem którym jest brak nadziei, a cierpieniem rodzącym spełnienie nadziei. Prawdziwe znaczenie Golgoty to ból rodzenia. Twórczy ból przejścia z ciemności życia na ziemi do niewspółmiernego szczęścia i światła życia ze Mną.
Na Golgocie jest skondensowane zło świata w ostatnim zabójczym akcie jego działania. Ale zło świata może zabić tylko to co należy do świata. Nie może natomiast tknąć duszy, która do tego świata nie należy."
Alicja Lenczewska "Świadectwo" 9.V.87
Prosimy Cię Panie o łaskę rozpoznawania znaczenia naszego cierpienia; oby rodziło w nas pragnienie bycia z Tobą.
EdE JPII nr 2_ 14 września 2020
- Szczegóły
- Łukasz i Anna Misztal
- Kategoria: Dobre Słowo
W Jubileuszowym Roku 2000 dane mi było sprawować Mszę św. w jerozolimskim Wieczerniku, tam gdzie według tradycji została ona odprawiona po raz pierwszy przez samego Chrystusa. Wieczernik - miejsce ustanowienia Eucharystii. To tam Chrystus wziął w swoje ręce chleb, połamał go i rozdał uczniom mówiąc: «Bierzcie i jedzcie, to jest bowiem Ciało moje, które za was będzie wydane» (por. Mt 26, 26; Łk 22, 19; 1Kor 11, 24). Potem wziął w swe ręce kielich napełniony winem, powiedział im: «Bierzcie i pijcie, to jest bowiem kielich Krwi mojej nowego i wiecznego przymierza, która za was i za wielu będzie wylana na odpuszczenie grzechów» (por. Mk 14, 24; Łk22, 20; 1Kor 11, 25). Jestem wdzięczny Panu Jezusowi, że w posłuszeństwie Jego zaleceniu: «To czyńcie na moją pamiątkę» (Łk 22, 19), dane mi było powtórzyć w tym samym miejscu słowa wypowiedziane przez Niego dwa tysiące lat temu.
Czy Apostołowie, którzy uczestniczyli w Ostatniej Wieczerzy, byli świadomi tego, co oznaczały słowa wypowiedziane wówczas przez Chrystusa? Chyba nie. Stało się to dla nich jasne dopiero po zakończeniu Triduum sacrum, to jest po przeżyciu wydarzeń, jakie miały miejsce od wieczora Wielkiego Czwartku do poranka Wielkiej Niedzieli. W te dni wpisuje się mysterium paschale; wpisuje się w nie także mysterium eucharisticum.
«W owych dniach podczas drogi lud stracił CIERPLIWOŚĆ.»
- Szczegóły
- Agata
- Kategoria: Dobre Słowo
Hmmm… Cierpliwość…
Ile razy tracę cierpliwość względem Boga, względem Jego woli, Jego pomysłu na moje życie?
Czy nie „zaczynam mówić przeciw Bogu”, czy nie „grzeszę, szemrzę przeciw Panu”, bo chciałabym/chciałbym inaczej?
Czy nie zapominam o „wielkich dziełach Boga”, bo niecierpliwie czekam na coś więcej?
Czy przypadkiem nie przypominam sobie, że mogę poprosić o pomoc Boga dopiero jak dopada mnie trwoga?
Czy doceniam, że „On jednak będąc miłosierny odpuszcza mi winę i nie zatraca, gniew swój często powściąga i powstrzymuje swoje wzburzenie”?
Módlmy się o serce wierne, stałe i… cierpliwe…
"Istnieją dwa grzechy główne, z których wywodzą się wszystkie inne: niecierpliwość i opieszałość.
Przez niecierpliwość ludzie zostali wypędzeni z raju, przez opieszałość nie powracają tam."
Franz Kafka