Duc in altum – 19 czerwca 2020
- Szczegóły
- Łukasz i Anna Misztal
- Kategoria: Dobre Słowo
Głoszenie słowa Bożego a cierpiący
Podczas prac synodalnych ojcowie zwrócili uwagę także na potrzebę głoszenia słowa Bożego wszystkim cierpiącym fizycznie, psychicznie lub duchowo. Bowiem w momentach bólu wyraźniej dochodzą do głosu w sercu człowieka ostateczne pytania dotyczące sensu własnego życia. Jeśli słowo człowieka wydaje się milknąć wobec tajemnicy zła i cierpienia, a nasze społeczeństwo wydaje się przyznawać wartość życiu jedynie wtedy, gdy odpowiada pewnemu poziomowi skuteczności i dobrobytu, słowo Boże objawia nam, że również te okoliczności w tajemniczy sposób „objęte” są czułością Bożą. Wiara, która rodzi się ze spotkania ze słowem Bożym, pomaga nam uznać, że życie ludzkie jest godne tego, by w pełni je przeżyć, także wtedy, gdy jest osłabione cierpieniem. Bóg stworzył człowieka do szczęścia i życia, ale wskutek grzechu pojawiły się na świecie choroba i śmierć (por. Mdr 2, 23-24). Jednak Ojciec życia jest lekarzem człowieka w całym tego słowa znaczeniu i nieustannie pochyla się z miłością nad ludzkością, która cierpi. Najwyższy przejaw bliskości Boga w cierpieniu człowieka widzimy w Jezusie, który jest „Słowem wcielonym. Cierpiał z nami, umarł. Przez swoją mękę i śmierć wziął na siebie i do głębi przemienił naszą słabość”.
Jezus nieprzerwanie jest z cierpiącymi; Jego bliskość trwa w czasie dzięki działaniu Ducha Świętego w misji Kościoła, w Słowie i sakramentach, w ludziach dobrej woli, w dziełach opieki, podejmowanych przez wspólnoty z braterską miłością, co ukazuje prawdziwe oblicze Boga i Jego miłość. Synod dziękuje Bogu za jasne, a często ukryte świadectwo tak licznych chrześcijan – kapłanów, osób zakonnych i świeckich – którzy swych rąk, oczu oraz serc użyczali i nadal użyczają Chrystusowi, prawdziwemu lekarzowi ciał i dusz! Zachęca też, by dalej opiekowali się osobami chorymi i dawali im odczuć – w Słowie i Eucharystii – ożywiającą obecność Pana Jezusa. Należy im pomagać czytać Pismo święte i odkrywać, że właśnie ich kondycja pozwala im w szczególny sposób uczestniczyć w odkupieńczym cierpieniu Chrystusa za zbawienie świata (por. 2 Kor 4, 8-11. 14).
Adhortacja Apostolska Ojca Świętego BENEDYKTA XVI – VERBUM DOMINI – O Słowie Bożym w życiu i misji Kościoła; nr 106.
Myśli czwartkowe :)
- Szczegóły
- Anetia
- Kategoria: Świadectwa
Droga Wspólnoto Dobrego Słowa i Eucharystii...
W najbliższy piątek będzie obchodzona uroczystość Najświętszego Serca Pana Jezusa. Jest to również dzień modlitw o uświęcenie kapłanów. Nawiązując do tego, a także odwołując się do naszej wspólnotowej, szczególnej wrażliwości na dobro Kapłanów (przez to również i nasze :) ) zapraszam do reflesji nad Kapłaństwem.
Może podobnie jak dla mnie tak i dla Was inspirująca będzie odpowiedź Abpa Rysia udzielona rozmówcy w jednym z wywiadów, w której wspomina Św. Jana Pawła II.
- Ksiądz Arcybiskup z pewnością miał okazję spotkać się osobiście z Janem Pawłem II, celebrować z Nim Eucharystię, a po Jego śmierci przygotowywać dokumenty do beatyfikacji i kanonizacji przeglądając je.
Jak Ojciec Święty przeżywał Eucharystię?
- Ja mam dwie takie Eucharystie z Nim w pamięci.
Jedną, tą bliżej Jego śmierci, gdy byłem z taką grupą... grupa to może za dużo powiedziane, kilka osób, dobrych znajomych z Anglii, w prywatnej kaplicy w Watykanie. To był taki dzień, o którym wtedy mówiono, trudniejszy. Eucharystia zaczęła się z opóźnieniem. Długo Ojca Świętego nie było. Kiedy w końcu przybył do kaplicy, było widać jaki Mu to wszystko sprawia trud i wysiłek. Ja nigdy wcześniej ani nigdy później nie miałem wrażenia tak mocnego, że w Kapłaństwie Chrystusowym Ofiara i Szafarz to jest to samo. Oczywiście, że trzymał w rękach Ciało Pana Jezusa, ale też swoje własne i że też siebie samego w ofierze składał. To było widać po prostu gołym okiem. To było czuć do tego stopnia, że jeden z moich tych znajomych, który akurat już wtedy bardzo mocno cierpiał na artretyzm, jak wychodzliśmy z kaplicy, to mi powiedział: Jakbym się jeszcze kiedykolwiek skarżył na moje kolana to mi przypomnij tę Eucharystię.
To było absolutnie niesamowite.
A druga Eucharystia, Którą też pamiętam dobrze, to była w Zakopanem, w Księżówce, jak była pielgrzymka Ojca Świętego (ta taka bardzo długa z długą przerwą na wypoczynek w Zakopanem). Zapamiętałem Ją dlatego, że Ojciec Święty przyszedł przed wszystkimi do kaplicy, chociaż wieczór wcześniej był niezwykle zmęczony, wręcz nieprzytomny ze zmęczenia. A następnego dnia rano wszystkich nas wyprzedził w kaplicy. Przygotowywał się do Eucharystii modląc się, zawstydzając całe zgromadzenie, no bo my wszyscy asolutnie niezmęczeni, młodsi kilkakrotnie, nie widzieliśmy aż takiej potrzeby bycia na adoracji, na medytacji przed Eucharystią, a On był. I to była Eucharystia, na Której On nie potrzebował medytacji po to, żeby coś powiedzieć, bo nie powiedział żadnego kazania. Nie było żadnego Jego słowa. Po prostu odprawił Mszę Świętą i tyle. Więc cała ta modlitwa i medytacja nie miały takiego charakteru użytkowego, że coś muszę powiedzieć, bo są ludzie. Nie. To był dzień Jego wypoczynku. Wiedział, że nie musi nic mówić. Była bardzo długa, potem też cisza po Komunii Świętej na dziękczynienie.
Także to są takie dwie Mszę Święte, Które pamiętam. Jeszcze kilka razy tak mi się zdarzyło uczestniczyć, ale oczywiście w dużych Eucharystiach, w Których Ojciec Święty przewodniczył, ale Te dwie, takie prywatne, bardzo mi zapadły w pamięć.
- A jak Ksiądz Arcybiskup przeżywa Eucharystię?
- Najprościej, nie żeby uciekać od pytania, Eucharystia jest najważniejsza w ciągu dnia.
Jestem przekonany, że jest to też klucz do życia każdego Księdza. Jeśli, nie daj Bóg, tu straci wyczucie wagi tego Wydarzenia i Jego świętości, to już nic innego Go nie zatrzyma. Ale dotąd, dokąd wie, co robi sprawując Eucharystię, to jest nadzieja w stosunku do Księdza.
Niech ta dzisiejsza czwartkowa myśl zachęci nas wszystkich do wytrwałej i nieustannej modlitwy za Kapłanów... przecież tak bardzo potrzebnej...
Oby za przyczyną Pana Jezusa i na Jego wzór mieli serca ciche i pokorne, dażące miłością mądrą, cierpliwą i miłosierną.
Oby sercem wrażliwym chcieli wsłuchiwać się w wolę Najwyższego Kapłana i dawali się łamać jak Chleb...
Pozdrawiam Was serdecznie.
Anetia☺
Duc in altum – 18 czerwca 2020
- Szczegóły
- Łukasz i Anna Misztal
- Kategoria: Dobre Słowo
Głoszenie słowa Bożego a migranci
Słowo Boże uwrażliwia nas na historię i to, co nowego w niej się rodzi. Dlatego w związku z misją ewangelizacyjną Kościoła Synod poświęcił uwagę także złożonemu zjawisku migracji, przybierającemu w tych latach niespotykane rozmiary. Pojawiają się tutaj delikatne kwestie, dotyczące bezpieczeństwa narodów i konieczności przyjęcia tych, którzy szukają schronienia, lepszych warunków życia, zdrowia i pracy. Wielka liczba osób nie znających Chrystusa lub mających Jego zniekształcony obraz osiedla się w krajach o tradycji chrześcijańskiej. Jednocześnie osoby należące do narodów głęboko naznaczonych wiarą chrześcijańską emigrują do krajów, którym trzeba nieść orędzie Chrystusa. Te nowe sytuacje stwarzają nowe możliwości szerzenia słowa Bożego. W związku z tym ojcowie synodalni stwierdzili, że migranci mają prawo słuchać kerygmy, która jest im proponowana, a nie narzucana. Jeśli są chrześcijanami, potrzebują stosownej opieki duszpasterskiej, by umocnili wiarę i sami stali się zwiastunami ewangelicznego orędzia. Wszystkie diecezje, świadome złożoności zjawiska, w których ono występuje, winny się zmobilizować, by ruchy migracyjne potraktować również jako okazję do odkrycia nowych form obecności i głoszenia oraz by odpowiednio do własnych możliwości zadbać o należyte przyjęcie i zainspirowanie tych naszych braci, tak aby usłyszawszy Dobrą Nowinę, stali się sami zwiastunami słowa Bożego i świadkami zmartwychwstałego Jezusa, nadziei świata.
Adhortacja Apostolska Ojca Świętego BENEDYKTA XVI – VERBUM DOMINI – O Słowie Bożym w życiu i misji Kościoła; nr 105.
NA POMOC HOSPICJUM
- Szczegóły
- Anita Pawelec
- Kategoria: Ogłoszenia
Epidemia koronawirusa to czas trudny dla wszystkich, także dla Hospicjum św. Matki Teresy z Kalkuty w Kielcach.
Jak co roku wolontariusze mieli wyruszyć z żonkilami, by zbierać datki do puszek na rzecz osób chorych w ramach wiosennej edycji „Pól Nadziei”.
Niestety, nasi wolontariusze musieli pozostać w domach, a zbiórka może odbywać się jedynie za pośrednictwem internetu.
Sytuacja Hospicjum jest szczególna, gdyż oprócz funduszy potrzebnych do prowadzenia bieżącej działalności, wzrosło zapotrzebowanie finansowe na środki ochrony osobistej dla naszego personelu medycznego.
Bez pomocy Darczyńców opieka nad nieuleczalnie chorymi będzie niezwykle trudna, dlatego zwracamy się z gorącą prośbą o dobrowolne wpłaty na rzecz Hospicjum w Kielcach w ramach akcji „Pola Nadziei”.
Bardzo dziękujemy za każdy dar serca, który sprawi, że nie zgaśnie nadzieja!
http://hospicjum.kielce.caritas.pl/pola-nadziei/wirtualnepolanadziei/
z poważaniem
| Anita Grzesik | |
|
Koordynator Kampanii Pola Nadziei
|
Duc in altum – 17 czerwca 2020
- Szczegóły
- Łukasz i Anna Misztal
- Kategoria: Dobre Słowo
Głoszenie słowa Bożego a młodzież
Synod poświęcił szczególną uwagę głoszeniu słowa Bożego nowym pokoleniom. Młodzi ludzie są już teraz aktywnymi członkami Kościoła i są jego przyszłością. Często widzimy u nich spontaniczne otwarcie się na słuchanie słowa Bożego oraz szczere pragnienie poznania Jezusa. W młodości bowiem pojawiają się nieodparte i szczere pytania na temat sensu własnego życia i tego, jaki kierunek nadać swojej egzystencji. Na te pytania tylko Bóg potrafi dać prawdziwą odpowiedź. To uwrażliwienie na świat młodych zakłada odwagę jasnego głoszenia; powinniśmy pomóc młodym ludziom w poznawaniu Pisma świętego i bliskim obcowaniu z nim, aby było niczym kompas wskazujący drogę, którą należy iść. Dlatego potrzebują oni świadków i mistrzów, którzy będą iść razem z nimi i prowadzić ich do miłości oraz do tego, aby oni ze swej strony przekazywali Ewangelię, zwłaszcza swoim rówieśnikom, stając się w ten sposób autentycznymi i wiarygodnymi głosicielami Słowa.
Trzeba, aby słowo Boże było przekazywane również z myślą o powołaniach, by pomóc młodym ludziom i ich ukierunkować w podejmowaniu wyborów życiowych, także by decydowali się na całkowitą konsekrację. Autentycznym powołaniom do życia konsekrowanego i do kapłaństwa sprzyja wierny kontakt ze słowem Bożym. Jeszcze raz powtarzam dzisiaj wezwanie, z jakim zwróciłem się na początku mojego pontyfikatu, aby otworzyć na oścież drzwi Chrystusowi: „Kto pozwala wejść Chrystusowi, nie traci niczego, niczego – absolutnie niczego z tych rzeczy, dzięki którym życie jest wolne, piękne i wielkie. Nie! – tylko dzięki tej przyjaźni otwierają się na oścież bramy życia. Tylko dzięki tej przyjaźni wyzwala się naprawdę wielki potencjał człowieczeństwa. (...) młodzi przyjaciele: nie lękajcie się Chrystusa! On niczego nie odbiera, a daje wszystko. Kto oddaje się Jemu, otrzymuje stokroć więcej. Tak – otwórzcie, na oścież otwórzcie drzwi Chrystusowi – a znajdziecie prawdziwe życie”.
Adhortacja Apostolska Ojca Świętego BENEDYKTA XVI – VERBUM DOMINI – O Słowie Bożym w życiu i misji Kościoła; nr 104.
