Czego pragniesz naprawdę?
- Szczegóły
- Beata Słoka
- Kategoria: Dobre Słowo
Proście, a będzie wam dane; szukajcie, a znajdziecie; kołaczcie, a otworzą wam. Każdy bowiem, kto prosi, otrzymuje; kto szuka, znajdzie, a kołaczącemu otworzą (Łk 11,9-10).
W naszych prośbach zwykle jest podstawowy błąd - nie prosimy o to czego pragniemy naprawdę. Ale o to, czym my uważamy, że zaspokoimy nasze rzeczywiste pragnienia. Rzadko zadajemy sobie trud sięgnięcia do głębi tego, czego naprawdę chcemy, do tego o co chodzi nam rzeczywiście. Bywa też, że nawet jeśli do tego sięgamy, boimy się o to prosić. Powierzchownie szukamy więc jedynie substytutów, które nie uszczęśliwiają.
Często, prosząc Boga o coś, mamy też dokładny scenariusz tego w jaki sposób mamy być wysłuchani. I oczywiście najlepiej niech to się stanie natychmiast, bez względu na to, czy naprawdę jesteśmy już gotowi żeby otrzymać.
Zarówno substytuty naszych rzeczywistych pragnień, jak i nasze scenariusze wydarzeń, zwykle są dla nas szkodliwe, a w najlepszym wypadku śmieszne.
Prośmy więc dziś o to, aby Bóg pomagał nam docierać do naszych rzeczywistych pragnień. O to też, żebyśmy potrafili w pokorze i zaufaniu przyjmować Jego sposoby oraz czas spełniania naszych próśb. Boże scenariusze i tak są zawsze ciekawsze...
Duc in altum - 10 października
- Szczegóły
- Łukasz i Anna Misztal
- Kategoria: Dobre Słowo
Realizm Słowa
Kto zna słowo Boże, w pełni zna również znaczenie każdego stworzenia. Jeśli bowiem wszystko „ma istnienie” w Tym, który jest „przed wszystkim” (por. Kol 1, 17), to człowiek, budujący swoje życie na Jego słowie, buduje naprawdę w sposób solidny i trwały. Słowo Boże faktycznie skłania nas do zmiany naszej koncepcji realizmu: „Realistą jest ten, kto w słowie Bożym rozpoznaje fundament wszystkiego”. Potrzebujemy tego szczególnie w naszych czasach, w których uwidocznia się nietrwałość wielu rzeczy, na których się opieramy, budując życie, w których jesteśmy skłonni pokładać nadzieję. Prędzej czy później okazuje się, że posiadanie, przyjemność i władza nie są zdolne zaspokoić najgłębszych pragnień serca człowieka. On bowiem do budowy własnego życia potrzebuje solidnych fundamentów, które trwają również wtedy, gdy zabraknie ludzkich pewników. Rzeczywiście „słowo Twe, Panie, trwa na wieki, niezmienne jak niebiosa”, a wierność Pana trwa „z pokolenia na pokolenie” (Ps 119 [118], 89-90), i dlatego człowiek, budujący na tym słowie, buduje dom własnego życia na skale (por. Mt 7, 24). Oby nasze serce mogło codziennie mówić Bogu: „Ty jesteś obrońcą moim i moją tarczą, pokładam ufność w Twoim słowie” (Ps 119 [118], 114), i obyśmy jak św. Piotr mogli w codziennym postępowaniu powierzać siebie Panu Jezusowi: „na Twoje słowo zarzucę sieci” (Łk 5, 5).
Adhortacja Apostolska Ojca Świętego BENEDYKTA XVI – VERBUM DOMINI – O Słowie Bożym w życiu i misji Kościoła; nr 10.
Szkoła Modlitwy Karmelitańskiej
- Szczegóły
- Anita Pawelec
- Kategoria: Ogłoszenia
W najbliższy czwartek (10 października)
odbędzie się pierwsza konferencja w ramach cyklu „Smak Karmelu”, przybliżającego sztukę modlitwy.
Msza święta o 18:30, a po niej konferencja, którą wygłosi o. Marcin Fizia, karmelita z Czernej.
MIŁOSIERDZIE BOGA
- Szczegóły
- Jolanta Fijałkowska
- Kategoria: Dobre Słowo
"...bo wiem, że Ty jesteś Bogiem łagodnym i miłosiernym, nieskorym do gniewu i bogatym w łaskę, litującym się nad niedolą."
Jonaszowi trudno przyjąć Boże miłosierdzie. W swoim ograniczeniu, trudnościach i wewnętrznych zmaganiach, wyjawia przed Bogiem swoje uczucia "jestem śmiertelnie zagniewany".
Znamy ze swojego życia te trudności z przebaczeniem. Czy potrafię ze szczerością i w prawdzie swojego serca wykrzyczeć przed Panem te bolące uczucia: gniewu, złości, nienawiści, chęci odwetu, ale także przyznać się do bezradności, niemocy, niemożności przebaczenia o własnych siłach?
Bóg tylko na to czeka. Rozumie naszą słabość. To nasz Ojciec. Chce abyśmy Go prosili o wszystko. On pragnie dawać swoim dzieciom, które na modlitwie szczerze i pokornie otwierają przed Nim swoje serce, wszystko - od chleba po przebaczenie.
W modlitwie wieczornej uwielbiajmy Boga, naszego Ojca i dziękujmy Mu za Jego bezgraniczne Miłosierdzie, za to, że "Swoją wszechmoc najpełniej okazuje w łasce przebaczenia".
Duc in altum - 9 października 2019
- Szczegóły
- Łukasz i Anna Misztal
- Kategoria: Dobre Słowo
Stworzenie człowieka
Rzeczywistość rodzi się zatem ze Słowa jako creatura Verbi, a powołaniem wszystkiego jest służba Słowu. Świat stworzony jest miejscem, w którym rozgrywa się cała historia miłości Boga i Jego stworzenia. Zbawienie człowieka jest więc przyczyną wszystkiego. Spoglądając na wszechświat w perspektywie dziejów zbawienia, odkrywamy, że pozycja człowieka w świecie stworzonym jest niepowtarzalna i szczególna: „Stworzył więc Bóg człowieka na swój obraz, na obraz Boży go stworzył: stworzył mężczyznę i niewiastę” (Rdz 1, 27). Pozwala nam to w pełni uznać, jak cenne są dary otrzymane od Stwórcy: wartość własnego ciała, dar rozumu, wolności i sumienia. Znajdujemy tu także to, co tradycja filozoficzna nazywa „prawem naturalnym”. Faktycznie, „każdy człowiek obdarzony sumieniem i poczuciem odpowiedzialności odczuwa wewnętrzny impuls, by czynić dobro”, a więc unikać zła. Jak przypomina św. Tomasz z Akwinu, na tej zasadzie opierają się także wszystkie inne nakazy prawa naturalnego. Słuchanie słowa Bożego sprawia przede wszystkim, że szanujemy potrzebę życia zgodnie z tym prawem „wypisanym w sercu” (por. Rz 2, 15; 7, 23). Jezus Chrystus daje ludziom również nowe Prawo, Prawo Ewangelii, w którym zawiera się i doskonale urzeczywistnia prawo naturalne, wyzwalając nas z prawa grzechu, z powodu którego, jak mówi św. Paweł, „łatwo przychodzi mi chcieć tego, co dobre, ale wykonać – nie” (Rz 7, 18), i dając ludziom możliwość, dzięki łasce, uczestniczyć w życiu Bożym i przezwyciężać egoizm.
Adhortacja Apostolska Ojca Świętego BENEDYKTA XVI – VERBUM DOMINI – O Słowie Bożym w życiu i misji Kościoła; nr 9.
Duc in altum - 8 października 2019
- Szczegóły
- Łukasz i Anna Misztal
- Kategoria: Dobre Słowo
Kosmiczny wymiar Słowa
Będąc świadomi fundamentalnego znaczenia słowa Bożego w odniesieniu do odwiecznego Logosu Boga, który stał się ciałem, jedynego Zbawiciela i Pośrednika między Bogiem i człowiekiem, i wsłuchując się w to słowo, uznajemy dzięki Objawieniu biblijnemu, że stanowi ono fundament całej rzeczywistości. W Prologu św. Jan stwierdza w odniesieniu do Boskiego Logosu, że „wszystko przez Nie się stało, a bez Niego nic się nie stało, [z tego], co się stało” (1, 3); również w Liście do Kolosan mówi się w odniesieniu do Chrystusa, „Pierworodnego wobec każdego stworzenia” (por. 1, 15), że „wszystko przez Niego i dla Niego zostało stworzone” (1, 16). Również autor Listu do Hebrajczyków przypomina, że „przez wiarę poznajemy, że słowem Boga wszechświat został tak stworzony, iż to, co widzimy, powstało nie z rzeczy widzialnych” (11, 3).
To przesłanie jest dla nas wyzwalające. Słowa Pisma świętego wskazują bowiem, że nic nie jest owocem irracjonalnego przypadku, ale wszystko istnieje, bo tak chciał Bóg, należy do Jego planu, którego centrum stanowi zaproszenie do uczestniczenia w życiu Bożym w Chrystusie. Stworzenie rodzi się z Logosu i nosi niezatarty ślad stwórczego Rozumu, który wprowadza ład i kieruje. O tej radosnej pewności mówią Psalmy: „Przez słowo Pana powstały niebiosa i wszystkie ich zastępy przez tchnienie ust Jego” (33 [32], 6); a ponadto: „Bo On przemówił, a wszystko powstało; On rozkazał, i zaczęło istnieć” (33 [32], 9). Cała rzeczywistość wyraża tę tajemnicę: „Niebiosa głoszą chwałę Boga, dzieło rąk Jego nieboskłon obwieszcza” (Ps 19 [18], 2). Dlatego już samo Pismo święte zachęca nas, byśmy poznawali Stwórcę, patrząc na stworzenie (por. Mdr 13, 5; Rz 1, 19-20). Tradycja myśli chrześcijańskiej potrafi ła zgłębić ten zasadniczy element, jakim jest symfonia Słowa, na przykład wtedy, gdy św. Bonawentura, który wraz z wielką tradycją ojców greckich widzi wszelkie możliwości stworzenia w Logosie,23 stwierdza, że „każde stworzenie jest słowem Bożym, ponieważ głosi Boga. Konstytucja dogmatyczna Dei verbum ujęła to w syntetycznym stwierdzeniu, że „Bóg, który przez Słowo wszystko stwarza (por. J 1, 3) i zachowuje, daje ludziom w rzeczach stworzonych wieczne świadectwo o sobie”.
Adhortacja Apostolska Ojca Świętego BENEDYKTA XVI – VERBUM DOMINI – O Słowie Bożym w życiu i misji Kościoła; nr 8.
PAN SIĘ ZATROSZCZY
- Szczegóły
- Wanda Klima
- Kategoria: Dobre Słowo
"Marto, Marto, martwisz się i niepokoisz o wiele..."
Dziś Pan Jezus upomina nas, że zamartwiamy się różnymi sprawami, nawet wtedy, gdy nie zależą one od nas. Ewangelia często nas przestrzega przed takim podejściem do przyszłości (Mt 6,25; 6,31; 6,34; 10,19; Łk 12,11). Nie znaczy to jednak, że mamy np. przestać pracować i troszczyć się o bliskich. Ale - pracować z umiarem i spokojem w zaufaniu, że Bóg cały czas się o nas troszczy. Jednego natomiast Pan wymaga: bądź wierny Mojemu słowu, słuchaj, czytaj, rozważaj, ucz się pokory, miłości, patrz na Mnie, naśladuj; jeśli zbłądzisz, wracaj. To takie proste, aby mieć szczęśliwe życie, ale często w pośpiechu dnia codziennego o tym zapominamy.
Powierzając dziś Panu Wspólnotę, prośmy Go o umiejętność spojrzenia na nasze życie z Jego perspektywy i łaskę ufności, że zatroszczy się o nas każdego dnia.
Jakże to?
- Szczegóły
- Łukasz i Anna Misztal
- Kategoria: Dobre Słowo
Podobno dobrze postawione pytanie to już przynajmniej połowa sukcesu. Myśli są skupiane na jednym obszarze: wyzwaniu czy problemie. Odpowiedź, która wtedy przychodzi jest bardziej precyzyjna i czasem nawet zaskakująca. Jakże się to stanie…? Czasem odpowie anioł, a czasem podjęcie decyzji – czyli działanie – pozwoli na weryfikację prawdziwości tej odpowiedzi. Warto zrobić ten krok, aby się przekonać.
Módlmy się dzisiaj, aby nasza modlitwa była jednomyślna z Maryją; wtedy robiąc wszystko cokolwiek Jezus nam powie, będziemy doświadczać cudów.
Duc in altum - 7 października 2019
- Szczegóły
- Łukasz i Anna Misztal
- Kategoria: Dobre Słowo
Analogia słowa Bożego
W tych rozważaniach, będących owocem medytacji nad tajemnicą chrześcijańską wyrażoną w Prologu Ewangelii św. Jana, należy teraz wyodrębnić to, co powiedzieli ojcowie synodalni w odniesieniu do różnych sposobów posługiwania się przez nas wyrażeniem „słowo Boże”. Słusznie mówiono o symfonii słowa, jedynego Słowa, wyrażającego się na różne sposoby: o „pieśni na wiele głosów”. W związku z tym ojcowie synodalni mówili o analogicznym użyciu języka ludzkiego w odniesieniu do słowa Bożego. Istotnie, jeśli z jednej strony wyrażenie to odnosi się do tego, co Bóg mówi o sobie, to z drugiej strony ma różne znaczenia, które trzeba skrupulatnie rozważać w ich wzajemnych odniesieniach, zarówno z punktu widzenia refleksji teologicznej, jak i praktyki duszpasterskiej. Jak pokazuje nam jasno Prolog św. Jana, Logos wskazuje pierwotnie na Słowo odwieczne, czyli na Jednorodzonego Syna, zrodzonego przez Ojca przed wszystkimi wiekami i współistotnego z Nim: Słowo było u Boga, Słowo było Bogiem. Ale to samo Słowo, jak twierdzi św. Jan, „stało się ciałem” (J 1, 14), toteż Jezus Chrystus, narodzony z Maryi Panny, jest rzeczywiście Słowem Bożym, które stało się współistotne z nami. Wyrażenie „Słowo Boże” wskazuje tu zatem na osobę Jezusa Chrystusa, odwiecznego Syna Ojca, który stał się człowiekiem.
Ponadto, skoro w centrum Bożego Objawienia jest wydarzenie Chrystusa, to należy uznać również, że samo stworzenie, liber naturae, zasadniczo także jest częścią tej symfonii na wiele głosów, w której wyraża się jedyne Słowo. Wyznajemy też, że Bóg przekazywał swoje Słowo w dziejach zbawienia, Jego głos było słychać; mocą swego Ducha „mówił przez proroków”. Słowo Boże wyraża się zatem w ciągu całych dziejów zbawienia, a w pełni w tajemnicy wcielenia, śmierci i zmartwychwstania Syna Bożego. Następnie słowem Bożym jest przepowiadanie Apostołów, posłusznych poleceniu zmartwychwstałego Jezusa: „Idźcie na cały świat i głoście Ewangelię wszelkiemu stworzeniu!” (Mk 16, 15). A więc słowo Boże jest przekazywane w żywej Tradycji Kościoła. Na koniec, słowem Bożym, poświadczonym i natchnionym przez Boga, są święte Pisma, Stary i Nowy Testament. Wszystko to pozwala nam zrozumieć, dlaczego w Kościele otaczamy wielką czcią święte Pisma, chociaż wiara chrześcijańska nie jest „religią Księgi”: chrześcijaństwo jest „religią „słowa” Bożego”, nie „słowa spisanego i milczącego, ale Słowa Wcielonego i żywego”. Dlatego Pismo należy głosić, słuchać go, czytać, przyjmować i przeżywać jako słowo Boże, w ślad za Tradycją apostolską, od której jest nieodłączne. Jak stwierdzili ojcowie synodalni, rzeczywiście mamy do czynienia z analogicznym użyciem wyrażenia „słowo Boże”, czego powinniśmy być świadomi. Trzeba zatem więcej uczyć wiernych odróżniania jego różnych znaczeń i zrozumienia jego jednolitego sensu. Również z punktu widzenia teologicznego konieczne jest zgłębianie definicji różnych znaczeń tego wyrażenia, aby lepiej uwidoczniła się jedność planu Bożego i centralne w nim miejsce osoby Chrystusa.
Adhortacja Apostolska Ojca Świętego BENEDYKTA XVI – VERBUM DOMINI – O Słowie Bożym w życiu i misji Kościoła; nr 7.