Rekolekcje - nagrania
- Szczegóły
- WDSIE
- Kategoria: Ogłoszenia
Słowa prawdziwej mocy
- Szczegóły
- Beata Słoka
- Kategoria: Napisane przez Odbiorców DS
"W owym czasie Jezus przemówił tymi słowami: Przyjdźcie do Mnie wszyscy, którzy utrudzeni i obciążeni jesteście, a Ja was pokrzepię. Weźcie moje jarzmo na siebie i uczcie się ode Mnie, bo jestem cichy i pokorny sercem, a znajdziecie ukojenie dla dusz waszych. Albowiem jarzmo moje jest słodkie, a moje brzemię lekkie" (Mt 11, 28-20).
Zawsze denerwuje mnie powszechne interpretowanie tych słów oraz słów o potrzebie niesienia swojego krzyża w sposób przekreślający ich sens i moc oraz naszą godność, których tak bardzo potrzebujemy w różnych trudach naszego życia. Z nadal częstych interpretacji można wywnioskować, że Jezus to masochista, który nas zachęca do tego, żebyśmy także stawali się masochistami. Wiele osób wierzących, w przekonaniu, że wypełniają wolę Bożą, próbuje więc żyć nie stawiając granic złemu traktowaniu siebie i innych, przyjmując biernie wszystko czym obciążają ludzie wokół, każde cierpienie. Niektórzy tak długo i wytrwale, aż dochodzi do tego, że w ich życiu wali się już dosłownie wszystko. Żyją tak jakby słowa proroctwa przeczytane przez Jezusa nie brzmiały tak:
"Duch Pański spoczywa na Mnie,
ponieważ Mnie namaścił i posłał Mnie,
abym ubogim niósł dobrą nowinę,
więźniom głosił wolność,
a niewidomym przejrzenie;
abym uciśnionych odsyłał wolnymi,
abym obwoływał rok łaski od Pana (Łk 4,18-19)."
Ale żyją jakby brzmiały tak:
„...abym ubogich zachęcał, żeby byli zadowoleni ze swojej biedy,
więźniom tłumaczył, że niewola jest dla nich dobra,
niewidomym mówił żeby bez walki przyjęli swoją ślepotę,
uciśnionych zachęcał, żeby „pokornie” poddawali się każdemu uciskowi.”
Często chcemy być pokorni nie zastanawiając się, czym jest pokora, a zamiast tego przyjmując potoczne i błędne jej rozumienie, według którego miałaby ona oznaczać bierne zgadzanie się na wszystko. Czy Jezus przekupniom w świątyni powiedział „Pokornie zgadzam się, żebyście robili z domu Mojego Ojca targowisko i będę w cichości cierpiał z tego powodu”???
Dawid Harold Stern mówi o przeciwstawieniu ciężkiego jarzma Prawa lekkiemu jarzmu Ewangelii. Pisze też tak: „Nieuciążliwe jarzmo polega na całkowitym oddaniu się pobożności poprzez moc Ducha Świętego. Wymaga ono zatem jednocześnie i braku starań, i maksimum starań – braku starań, bo niezbędna wiara rodząca się w jednej chwili nie jest wypracowywana samodzielnie, lecz jest darem Bożym (Ef 2,8-9) oraz maksimum starań, bo nie istnieje taki stopień świętości, i posłuszeństwa, który by w pełni zadawalał Boga i pozwalał nam spocząć na laurach” (D.H. Stern: Komentarz żydowski do Nowego Testamentu. Warszawa: Oficyna Wydawnicza „Vocatio”, 1917, str. 61-62). Mowa tu o zupełnie czymś innym niż o poddawaniu się złu tego świata.
Chcąc naśladować Jezusa zwróćmy uwagę na to, że On nie wziął krzyża biorąc za cel cierpienie, ale po to żeby je zwyciężyć. Branie swojego krzyża nie polega więc na biernym poddawaniu się cierpieniu, ale na twórczym i aktywnym podejmowaniu swoich zadań oraz rzeczywistym rozwiązywaniu problemów. Prawdziwym wzięciem krzyża, swojego brzemienia, jest nieustanne nawracanie się, ufanie Bogu wbrew przeciwnościom, konfrontowanie się z trudnościami i lękiem, przezwyciężanie tego, co niszczy nas i innych. To oczywiście oznacza ból i cierpienie, ale zupełnie inne, niż wynikające z bierności i upodlenia. Jest ono lekkie, daje pokrzepienie, nadzieję, łączy się ze świadomością zwycięstwa.
I każdy, kto dla mego imienia opuści... stokroć tyle otrzyma i życie wieczne odziedziczy
- Szczegóły
- Anita Pawelec
- Kategoria: Dobre Słowo
Każdy człowiek powinien otrzymać/mieć korzenie i skrzydła. Korzenie nadają tożsamość, zwyczaje, są nośnikiem ważnych wartości. Ale mogą być też zbyt mocne i rodzić przyzwyczajenia, bo jest mi z czymś wygodnie, mogą więc powodować niechęć przekraczania swojej strefy komfortu albo przywiązywać do kogoś lub czegoś. A Jezus zachęca dziś swoich uczniów do opuszczania… I po to potrzebne są właśnie skrzydła. By opuścić znajome „gniazdo” i chcieć się rozwinąć, wchodząc w nowe realia, w nowe otoczenie, relacje czy misję.
I prośmy dziś Pana, aby stosownie do potrzeb każdego uczestnika rekolekcji, wzmacniał nasze zakorzenienie w Nim i uzdalniał do rozwijania skrzydeł, do odwiązywania się od tego, co nas nie chce puścić dalej, głębiej, bliżej Niego.
Duc in altum – 11 lipca 2020 + bonus muzyczny
- Szczegóły
- Łukasz i Anna Misztal
- Kategoria: Dobre Słowo
„Mater Verbi et Mater laetitiae”
Ten głęboki związek między słowem Bożym i radością widoczny jest właśnie w Matce Bożej. Przypomnijmy słowa św. Elżbiety: „Błogosławiona [jest], która uwierzyła, że spełnią się słowa powiedziane Jej od Pana” (por. Łk 1, 45). Maryja jest błogosławiona, ponieważ ma wiarę, uwierzyła, i w tej wierze przyjęła do swego łona Słowo Boże, by dać Je światu. Ta radość, zrodzona ze Słowa, może teraz ogarnąć wszystkich, którzy w wierze pozwalają się przemienić przez słowo Boże. Ewangelia św. Łukasza ukazuje nam w dwóch fragmentach tę tajemnicę słuchania i radości. Jezus mówi: „Moją matką i moimi braćmi są ci, którzy słuchają słowa Bożego i wypełniają je” (8, 21). Słysząc wołanie pewnej kobiety z tłumu, wychwalającej łono, które Go nosiło, oraz piersi, które ssał, Jezus wyjawia sekret prawdziwej radości: „błogosławieni są raczej ci, którzy słuchają słowa Bożego i [go] przestrzegają” (por. Łk 11, 28). Jezus ukazuje prawdziwą wielkość Maryi, otwierając także przed każdym z nas drogę do tego błogosławieństwa, które rodzi się ze słowa Bożego przyjętego i zastosowanego w praktyce. Dlatego przypominam wszystkim chrześcijanom, że naszą osobistą i wspólnotową więź z Bogiem pogłębia znajomość słowa Bożego. Na koniec zwracam się do wszystkich ludzi, także do tych, którzy oddalili się od Kościoła, porzucili wiarę albo nigdy nie słyszeli orędzia zbawienia. Do każdego Pan mówi: „Oto stoję u drzwi i kołaczę: jeśli kto posłyszy mój głos i drzwi otworzy, wejdę do niego i będę z nim wieczerzał, a on ze Mną” (Ap 3, 20).
Niech więc każdy nasz dzień będzie kształtowany przez ponowne spotkanie z Chrystusem, Słowem Ojca, które stało się ciałem: On jest na początku i na końcu, i „wszystko w Nim ma istnienie” (Kol 1, 17). Uciszmy się, by słuchać słowa Pańskiego i nad nim medytować, ażeby dzięki skutecznemu działaniu Ducha Świętego nadal mieszkało i żyło w nas przez wszystkie dni naszego życia i do nas mówiło. Tak właśnie Kościół wciąż się odnawia i odmładza dzięki słowu Pańskiemu, które trwa na wieki (por. 1 P 1, 25; Iz 40, 8). W ten sposób my również będziemy mogli uczestniczyć w wielkim dialogu oblubieńczym, który kończy Pismo święte: „A Duch i Oblubienica mówią: „Przyjdź!” A kto słyszy, niech powie: „Przyjdź!” (...) Mówi Ten, który o tym zaświadcza: „Zaiste, przyjdę niebawem”. Amen. Przyjdź, Panie Jezu!” (Ap 22, 17).
Adhortacja Apostolska Ojca Świętego BENEDYKTA XVI – VERBUM DOMINI – O Słowie Bożym w życiu i misji Kościoła; nr 124.
W Rzymie, u Świętego Piotra, dnia 30 września 2010 roku, we wspomnienie Świętego Hieronima, w szóstym roku mego Pontyfikatu.
Dodatek muzyczny ze wstępem św. Jana Pawła II
Siewcy Lednicy – Nie bój się, wypłyń na głębię
https://www.youtube.com/watch?v=7u4ISg5AbNc
Duc in altum – 10 lipca 2020
- Szczegóły
- Łukasz i Anna Misztal
- Kategoria: Dobre Słowo
Słowo i radość
Im bardziej będziemy potrafili oddawać się do dyspozycji słowu Bożemu, tym bardziej będziemy mogli stwierdzić, że również dzisiaj trwa w Kościele Bożym tajemnica Pięćdziesiątnicy. Duch Pański nadal zsyła swoje dary na Kościół, abyśmy zostali doprowadzeni do całej prawdy, odsłaniając przed nami sens Pism i czyniąc nas wiarygodnymi zwiastunami zbawczego Słowa w świecie. I tak powracamy do Pierwszego Listu św. Jana. W słowie Bożym również i my usłyszeliśmy, ujrzeliśmy i dotknęliśmy Słowa życia. Dzięki łasce przyjęliśmy orędzie, że objawiło się życie wieczne, dlatego uznajemy teraz, że jesteśmy zjednoczeni ze sobą nawzajem, z tymi, którzy poprzedzili nas w znaku wiary i z wszystkimi, którzy na całym świecie słuchają słowa Bożego, sprawują Eucharystię i żyją świadectwem miłości. Orędzie to zostało nam przekazane – przypomina apostoł Jan – aby „nasza radość była pełna” (1 J 1, 4).
Zgromadzenie synodalne pozwoliło nam doświadczyć tego, o czym mówi Janowe przesłanie: głoszenie Słowa tworzy komunię i prowadzi do radości. Radość ta jest głęboka, wypływa z samego życia trynitarnego i jest nam przekazywana w Synu. Ta radość to niewypowiedziany dar, którego świat nie może ofiarować. Można organizować święta, ale nie radość. Według Pisma radość jest darem Ducha Świętego (por. Ga 5, 22), który pozwala nam wniknąć w słowo i sprawić, by Słowo wniknęło w nas, przynosząc owoce na życie wieczne. Głosząc w mocy Ducha Świętego słowo Boże, pragniemy dzielić się źródłem prawdziwej radości, nie powierzchownej i ulotnej radości, ale tej, która rodzi się ze świadomości, że tylko Pan Jezus ma słowa życia wiecznego (por. J 6, 68).
Adhortacja Apostolska Ojca Świętego BENEDYKTA XVI – VERBUM DOMINI – O Słowie Bożym w życiu i misji Kościoła; nr 123.
